Dag 15-22: Onderwijs in soorten en maten

Rwanda Best

Gerry en Jan Willem gingen op werkbezoek en ik mocht mee. We bezochten een kippenfarm annex tuinbouwbedrijf in Rulindo District, zo'n 60 kilometer van Kigali. Jean Claude Ruzibiza begon hier in 1996 met een kleine legbatterij en bouwde het bedrijf geleidelijk verder uit. Later kwamen er ook tuinbouw en kleinschalige landbouw bij. 
De zaken gaan goed. Rwanda Best heeft een aantal grote hotels in Kigali als klant. Op dit moment lopen er 15.000 legkippen rond op de farm. Ik vond de hokken er nogal benauwd uitzien. Je viel bijna flauw van de stank als de deur op een kiertje open ging. Maar volgens Gerry gaat het er in Barneveld ook niet altijd even diervriendelijk aan toe. Nou ja, ik heb er geen verstand van maar ik vond de beestjes er niet erg gelukkig uitzien.
 
Meneer Ruzibiza is blijkbaar ook handig in het aanboren van subsidiepotjes en het smeden van slimme allianties. Op het bord bij de hypermoderne, volledig geautomatiseerde Smart Horticulture kweekkas (gebouwd door een Nederlands bedrijf) staan nogal wat partners vermeld. De slimme kas maakt deel uit van een vier jaar durend SMART horticulture programma waarin hoogwaardige Nederlandse technologische en landbouwkundige kennis overgedragen wordt. Er is ook een trainingsinstuut aan het bedrijf verbonden. Je kunt er hier meer over lezen.

Basis en middelbaar onderwijs voor meisjes

Ik bezocht met de Amerikaanse Peacecorps vrijwilligster Kathy twee projecten die erop gericht zijn meisjes uit de laagste inkomensgroepen door educatie een betere toekomst te geven. Beide komen voort uit Amerikaanse initiatieven maar daar houdt de overeenkomst wel ongeveer op.

Het Akilah Institute for Women is acht jaar geleden opgericht door een Amerikaanse. Het instituut biedt drie leerprogramma's aan: Information Systems, Entrepeneurship en Hospitality Management. Het is een driejarige opleiding waarin theorie en praktijk gecombineerd worden. Ook worden de meisjes getraind in leadership en public speaking. 
Akilah maakt de indruk een gestroomlijnde organisatie te zijn, met een duidelijke missie en een doortimmerd businessmodel. Alle studenten worden gesponsord, hetzij vanuit Amerika, hetzij door familie of anderszins. Als ze het schoolgeld niet kunnen betalen, kunnen ze het lenen. 52% van de studenten maakt van die mogelijkheid gebruik. 47% van de studenten heeft beide ouders verloren, 55% komt van het platteland. Van de afgestudeerden vindt 88% direct een baan. Voordat ze aan de opleiding begonnen waren de meesten werkloos. De toelatingscriteria zijn streng, een assessment interview maakt deel uit van de procedure. Ik kreeg een soort 'neusje-van-de-zalm-gevoel' toen ik daar rondliep tussen al die ambitieuze, sociaal vaardige, frisse jongedames. Ik sprak met drie van hen. Dat interviewtje moet ik nog uitwerken en zal ik later op de blog zetten.
Ja ja, als je dacht dat ik hier uit m'n neus zit te eten, heb je 't mis :-). Maar ik voel me bevoorrecht dat ik dit allemaal mag meemaken en er iets van kan doorgeven aan jullie.
Je kunt hier meer over Akilah Institute lezen.

Richards Rwanda ontstond tien jaar geleden op initiatief van de toen elfjarige Jessica Markowitz uit Seattle, USA. De kiem werd gelegd toen een man uit Rwanda genaamd Richard bij de familie Markowitz op bezoek was. Hij vertelde over de verschrikkingen die in 1994 in zijn dorp Nyamata hadden plaatsgevonden. De jonge Jessica was diep onder de indruk en wilde iets doen om de meisjes daar te helpen. Haar ouders ondersteunden haar initiatief en richtten de stichting Richard's Rwanda Impuhwe op. Impuhwe betekent Compassie. De stichting verwerkte het woord als volgt in haar doelstelling en logo: I= Inspiration, M=Motivation, P= Powerful, U= Undiscovered, H=Hopeful, W=Women, E=Education. De doelstelling is het voor meisjes die geen ouders meer hebben of heel arm zijn mogelijk te maken om de lagere en middelbare school te doorlopen.Jessica werft daar in de VS doorlopend fondsen voor samen met collega-studenten. Deze nu 21-jarige jongedame is één van de vrouwen die ik ga portretteren. Ze is momenteel in Europa en ik zal haar waarschijnlijk pas spreken als ik weer terug ben in Nederland. Dat duurt dus nog wel even. Tot die tijd kun je meer over Richard's Rwanda aan de weet komen door op deze link te klikken. 

Het verschil tussen de meisjes van Akilah en die van Richard's Rwanda is groot. Sommige van de laatsten spreken goed Engels, andere gebrekkig. Nyamata is ook een plattelandsomgeving en belast met een zwaar verleden. In de genocide heeft zich hier een groot drama voltrokken, lees mijn eerdere blog daarover. De Amerikaanse founders doen hun best om de meisjes naar een hoger plan te tillen. Kathy werkt nu vanuit Peacecorps in Nyamata om dat proces te begeleiden. Maar makkelijk is het niet! Indrukwekkend trouwens hoe deze 71-jarige Amerikaanse vrijwilligster hier woont en werkt. In the middle of nowhere, bij wijze van spreken met alleen een tafel, een stoel, een bed, een kast en wat summier kookgerei. In alle eenzaamheid. Dat is pas echt stoer!

Nou, zo kunnen jullie wel weer even vooruit. Of zal ik ook nog vertellen dat ik zondag naar de kerk van de Christian Life Assembly ben geweest? Indrukwekkend hoor! Ik heb een stukje preek voor jullie opgenomen. De opname van het koor is helaas mislukt. Maar neem van mij aan dat het erg mooi was! 

Nog drie dagen in Kigali en dan op naar Kenia, opnieuw het onbekende tegemoet. Leuk maar ook wel weer spannend! 

Warme groet aan allen in het koude kikkerland :-)