2-5 december: Kasabushi en verhuizen naar Kalomo

Mijn verblijf in Lusaka eindigde met een onvergetelijk weekend in Kasabushi Camp. Dat ligt in Kafue National Park  – een gebied half zo groot als Nederland – op ruim vier uur rijden van Lusaka. Ik werd allerhartelijkst opgenomen in een groep van negen vrienden. Onder hen een echtpaar dat geboren en getogen is in Zimbabwe, het vroegere Rhodesië. Zij moesten in 2001 hun land verlaten. President Mugabe voerde toen een landhervormingsprogramma in. Alle land werd de blanke boeren afgenomen zonder enige vorm van compensatie. Het werd aan zwarte boeren gegeven, vooral aan vrienden van Mugabe. Dat ging met oproer, moord en doodslag gepaard. Ook Peter en Rozanne moesten alles achterlaten wat ze hadden opgebouwd. Je ziet de pijn in hun ogen als het onderwerp even ter sprake komt. Maar in Zambia zijn ze niet bij de pakken neer blijven zitten en hebben ze opnieuw succesvolle bedrijven opgebouwd. Ik bewonder de veerkracht van deze mensen.
De landhervorming annex nationalisatie in Zimbabwe is een groot drama geworden. Het landbouwareaal kwam door gebrek aan expertise en investeringscapaciteit al gauw braak te liggen. Mugabe is nog steeds aan de macht hoewel hij fysiek een wrak is. In juli dit jaar kon iedereen op tv zien hoe de president tijdens een staatsbezoek aan Botswana in zijn broek plaste.  De economie is volledig ingestort. De schatkist is leeg. Biljetten van 10 biljoen ‘Zim-dollar’ worden weggegeven als souvenir. Zimbabwe is failliet. Een ramp voor dit land dat ooit alle mogelijkheden had. Maar vooral: wat een ellende voor de mensen die er wonen!
Er is net een boek verschenen over de Nederlandse boeren in Zimbabwe tussen 1950 en nu. Het heet: We moeten gaan. Ik ga het zeker lezen.

Maar wij hadden niks te klagen….
… daar in Kasabushi. Deze mooie campsite is opgezet door Andy en Libby Wilson. Ze hebben alles zelf ontworpen en grotendeels ook zelf gebouwd. Allemaal met natuurlijke materialen, zo mooi! De jongeren sliepen in gewone tenten, de senioren mochten in de luxere tented chalets. Douchen onder de sterrenhemel, lekker eten en drinken, goed gezelschap, slapen in een lekker bed met op de achtergrond het geluid van knorrende nijlpaarden. Dat maak je toch niet dagelijks mee!
De eerste avond zaten we met z’n allen in de centrale ruimte en ineens hoorde Andy iets. We keken door de dunne schutting en zagen een enorme olifant, op een paar meter afstand. Tja, daar moet je dan niet te dicht bij komen, laat staan een foto maken met flitslicht… Zelfs de geroutineerde Zambia-gangers waren onder de indruk. We zagen trouwens nog veel meer wild. Onder andere een kudde van naar schatting 100 olifanten. In de verte weliswaar, maar daarom niet minder indrukwekkend. Rozanne spotte zelfs leeuwen! Met drie mensen beklom ik een rotsachtig bergje. Niet hoog maar best inspannend in de hitte. Een magnifiek uitzicht was onze beloning. ‘De oudjes doen het nog best’, concludeerden Dick en ik toen we boven waren. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we de rest van de dag wel uitgeteld waren :-).

Op naar Kalomo
Zondag zijn we in vier uur teruggereden naar Lusaka waar Kitty me oppikte om naar Kalomo te rijden, vijf uur naar het zuiden. In totaal heb ik die dag dus negen uur tussen de wielen gezeten. Maar dankzij de leuke gesprekken onderweg was dat geen moment saai.
Wat een luxe om dan te mogen bijkomen in een prachtig guesthouse dat ik helemaal voor mij alleen heb. De Mulders family heeft een farm van 6000 hectare (60 km2) met tabak, fokvee en schapen. Sinds ik hier was in 2005 is er veel veranderd. Ik vertel er later in de week meer over.

Ondertussen begin ik zelf ook de stal te ruiken. Ik geniet nog steeds volop maar wat zal het heerlijk zijn om ‘mijn mensen’ straks weer in de armen te kunnen sluiten. Kleine Kaj begint er ook genoeg van te krijgen. In de laatste Skype zei hij: ‘Beppuuhh?? Wanneer kom jij langs?' Gauw hoor, kleine man!