December 2016 – Februari 2017: Home sweet home

Zeven weken ben ik inmiddels weer in Amersfoort. De ontvangst bij thuiskomst was hartverwarmend. Het was heerlijk en toch ook vanzelfsprekend om weer terug te zijn. Rutger Kopland heeft daar een mooi gedicht over geschreven.

Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.

Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.

Zo voelde ik mij ongeveer. Als een mens waarop gewacht werd. Wat een voorrecht!

Inmiddels heb ik met de meeste familieleden en vrienden het gat van drie maanden wel dichtgepraat. Ben ik weer gewend aan de vele rollen die een mens nu eenmaal heeft. Maar Afrika gloeit nog volop in mij na. Ik  heb zoveel  gezien, gehoord en gedacht waar ik nog over wil schrijven dat ik er duizelig van kan worden. De foto’s helpen bij de voorlopige ordening, maar er wil ook nog van alles uit de pen. Er staat nog een aantal mooie interviews op de band die ik ga uitwerken. Ik kreeg de wijze raad om het vooral de tijd te geven. Hakuna matata, zoals ze in Afrika zeggen. Maar die portrettenserie gaat er wel komen. Niet omdat het moet, maar gewoon omdat ik het leuk vind. En het houdt me van de straat ;-).

Publicaties

Twee verhalen zijn inmiddels gepubliceerd: het portret van de Nederlands-Rwandese ondernemer Gerry van der Hulst en een samengevat portret van de Rwandese schooldirecteur Annet Mutamuriza. Die samenvatting is gemaakt door Stichting Rwanda Solidair.

Wordt vervolgd dus. Voorlopig nog via deze blog en als die uit de lucht gaat, laat ik het weten.