18 november: Ingedaald in Lusaka

'Hoor, zegt Klaske, terwijl ze blij haar vinger opsteekt, het gaat regenen'. Ik spits mijn oren om het geluid van regendruppels op te vangen. Ik hoor niets. Klaske verduidelijkt: 'Die vogel hoor je alleen als er regen op komst is.' Het is de 'Piet-my-vrou', oftewel de heremietkoekoek. Hij dankt zijn (bij)naam aan het geluid dat hij voortbrengt. Luister maar. 

Een uur later barst de regen-/onweersbui los. Jackie, de Jack Russell blaft tegen de donderslagen in. Hij houdt er duidelijk niet van. Maar het hemelwater wordt enthousiast begroet hier op de boerderij. Het is weliswaar niet de eerste regen, maar er viel nog niet veel en het gras en de beesten hebben het hard nodig. De vogels twitteren uitbundig rondom het huis. 

Ja, ik ben aangekomen in Zambia. Het duurt in elk land een dagje of twee voordat ik gewend ben en een beetje weet waar alles staat. Ik heb m'n nestje weer gebouwd, waar in in dit grote huis genoeg ruimte voor is. Je kunt er zelfs verdwalen, zeker als 's avonds de stroom uitvalt wat nogal eens gebeurt. Het hoort erbij, bij het leven in Afrika. De zaklantaarns liggen altijd klaar. 

Ik ben allerhartelijkst ontvangen hier in Lusaka door Klaske en Dick. Toen ik in de tachtiger jaren in Indonesië woonde met Martin en de kinderen, waren zij onze achterburen. Drieëndertig jaar bijpraten, daar doe je wel even over. Verbazingwekkend hoe bij de opgeroepen herinneringen spontaan de bijbehorende dia's in je hoofd verschijnen. Boeiend om te horen hoe zij hun leven hier in Zambia de afgelopen tientallen jaren hebben geleefd. Daar kom ik nog wel op terug. 

Heerlijk om hier twee weken te mogen zijn!